To Κλαμπ των 27: Διάσημοι μουσικοί που πέθαναν στην «καταραμένη» αυτή ηλικία
Λένε ότι σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση, αλλά έστω κι έτσι, το να κάθεσαι και να ψάχνεις μια κάποια συμπαντικά ουσιαστική σειρά από σημαδούρες για να ενώσεις τα άτομα που απαρτίζουν το περίφημο «κλαμπ των 27» φαντάζει παντελώς ηλίθιο. Εντούτοις, καθαρά ως μια ετικέτα που ορίζει ένα ατυχές στην κατάληξή του σύνολο ανθρώπων, το κλαμπ των 27 κρατάει μέσα του ένα συγκλονιστικό καλλιτεχνικό πλούτο. Μια σειρά από μουσικές φυσιογνωμίες που –άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο- άφησαν έντονα σημάδια στις σελίδες της μουσικής ιστορίας και που έστω και αν αποχώρησαν από τα εγκόσμια στο 27ο έτος της ζωής τους, συνεχίζουν να επηρεάζουν την εξέλιξη και μορφολογία της σύγχρονης μουσικής.
Pete De Freitas (Echo and the Bunnymen)
Μια ιδιαίτερα υποτιμημένη απώλεια στον χώρο της μουσικής, ο Πήτερ Λουίς Βίνσεντ Ντε Φρέητας αποτέλεσε τον ντράμερ των Echo and the Bunnymen, του συγκροτήματος που ηγείται μέχρι και τώρα ο πολύς Ίαν Μακάλοκ. Παρά το γεγονός ότι έπαιξε κομβικό ρόλο στην διαμόρφωση του ήχου του συγκροτήματος, για τους περισσότερους το όνομά του πλέον αποτελεί μια απλή αναφορά, ανίκανη να «σπάσει» την σύνδεση της μπάντας με τον πασίγνωστο και κυκλοθυμικό αρχηγό της. Για τον ίδιο τον Μακάλοκ βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. «Εξακολουθεί να λείπει ένα μεγάλο κομμάτι. Και είναι μεγάλο κομμάτι, από αυτά που δεν σου επιτρέπουν να είσαι ποτέ πια ολόκληρος, ό,τι και να κάνεις. Φυσικά και θα ήθελα ο Πητ να είναι μαζί μας. Έτσι άλλωστε, δεν θα νιώθαμε ότι κάτι λείπει τόσο έντονα». Τα λόγια αυτά αποτυπώθηκαν το 1997, όταν ο ίδιος και τα εναπομείναντα μέλη των Bunnymen επανενώθηκαν. Enough said.
Amy Winehouse
H πιο πρόσφατη προσθήκη στην «λέσχη» και μια από τις πιο πολυδιαφημισμένες περιπτώσεις μουσικού τα τελευταία χρόνια, η Αγγλίδα όπως όλοι ξέρουν πλέον, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα προσωπικά της προβλήματα και έγινε μέλος αυτού του ιδιαίτερου κλαμπ, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Αγαπημένο θέμα των παπαράτσι που λάτρευαν να καταγράφουν την ζωή της, καθώς αυτή κατέρρεε ένα κομμάτι την φορά, άφησε πίσω της δύο δισκογραφικές δουλειές όλες κι όλες, αλλά θεωρείται –και δίκαια- ο βασικός λόγος για το retro revival της τελευταίας δεκαετίας. Σαν όρος απεχθής βεβαίως βεβαίως, αλλά αφού θύμισε σε κάποιους εποχές και μουσικές με απείρως περισσότερη ποιότητα, τότε συμφωνούμε και ευχαριστούμε.
Richey Edwards (The Manic Street Preachers)
Αν και ποτέ δεν επισημοποιήθηκε ο θάνατός του, καθώς το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ, ο άνθρωπος που με την εξαφάνιση του, έριξε μια βαριά σκιά μυστηρίου πάνω από την Αγγλική σκηνή της δεκαετίας του 90, αξίζει και με το παραπάνω την θέση του εδώ. Θεωρείται βασικός υπεύθυνος για την μουσική και στιλιστική κατεύθυνση των Preachers στο ξεκίνημά τους –που καμία σχέση δεν είχε με την «μελιστάλαχτη» συνέχεια της καριέρας τους- και όπως αποδέχονται και τα ίδια τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας, τίποτα δεν ήταν πια ποτέ το ίδιο μετά την εξαφάνιση του Ρίτσι. Ούτε σε δυναμική, ούτε στην ικανότητα της μπάντας να προκαλεί.
Kurt Cobain (Nirvana)
Κάθε φορά που καλούμαι να γράψω κάτι για τον Κερτ Κομπέην μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο. Έχουν ειπωθεί τόσα μα τόσα γι’ αυτόν, τα περισσότερα υπερβολικά λόγω συναισθηματικής τύφλωσης, που πλέον θαρρώ ότι ανήκει σε μια κατηγορία ανθρώπων, καλλιτεχνών, προβληματικών ψυχών, διαλέχτε ένα που σας κάνει, που είναι αδύνατον πλέον να δεις την ουσία που κρύβεται πίσω από το περίβλημα μιας δεδομένης θεοποίησης που τον περιβάλει. Το σίγουρο είναι, έχοντας ακούσει την δισκογραφία του, πως δεν ήταν αυτό που λέμε εμείς οι βλάχοι one trick pony και θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να υπήρχε ακόμα στο κουρμπέτι, έτσι ώστε να παρακολουθήσουμε την εξελικτική του πορεία μετά το grunge. Δυστυχώς όμως, μένουμε με τις υποθέσεις μας και με την αιώνια σεναριολογία περί αυτοκτονίας και δολοφονίας. Και δεν του αρμόζει κάτι τέτοιο.
Jim Morrison (The Doors)
Παρόμοια περίπτωση με τον Κομπέην σε επίπεδο θεοποίησης, η παρουσία και μόνο του Μόρισον, ήταν αρκετή για να τον αναγάγει σε έναν από τους θεούς της μουσικής που υπηρετούσε. Θεατρικότατος, λαλίστατος, ουδέποτε συμφιλιωμένος με την αλήθεια και την λογική του με-ρωτάς-κάτι-σου-απαντώ, παραμένει ένα σύμβολο του rock n roll lifestyle, μια πολύ μεγάλη φωνή, αλλά σίγουρα όχι μια εξίσου σημαντική με τα προαναφερθέντα ποιητική δύναμη. Ας είναι όμως, η φιγούρα του Τζιμ σίγουρα δικαιολογεί την υπερβολή της θετικότητας προς το έργο του, πόσο μάλλον όταν οι πρώην συνεργάτες του απέδειξαν με την εκτρωματική αναβίωση των Doors, ότι they really, REALLY didn’t get it. Για τον θεό δηλαδή, βγήκαν στην σκηνή όταν είχαν έρθει εδώ χάμω με φανέλες της εθνικής Ελλάδας. Πάλι καλά που δεν φορέσανε τσαρούχια δηλαδή.
Robert Johnson
Κατά την ταπεινή μου προσωπική άποψη, ο μάστορας των μπλούζ Ρόμπερτ Τζόνσον, είναι αυτός που έχει μπερδέψει πιο επιτυχημένα την πραγματικότητα με τον ροκ εν ρολ μύθο. Αν πιστέψει κανείς λοιπόν την εν λόγω μουσική μυθολογία, τότε θα πρέπει να αποδεχτεί ότι ο μαύρος μπλουζίστας πούλησε την ψυχή του στον διάβολο με αντέλλαγμα την πλήρη γνώση και μαεστρία της μουσικής που τόσο ποθούσε να μάθει. Ο Διάβολος λοιπόν και όχι η στρυχνίνη στο ουίσκι του – το φαρμάκι δηλαδή που χρησιμοποίησε ένας απατημένος σύζυγος για να εκδικηθεί τον Τζόνσον όταν αυτός του έφαγε το «αίσθημα»- σκότωσε τον μουσικό. Η ψυχή του άλλωστε είχε πουληθεί, απλά ο Βελζεβούλ θέλησε να πάρει στα χέρια του τα συμφωνηθέντα μια ώρα αρχύτερα. Διότι καλά και τα αιώνια βασανιστήρια και οι αιώνιες φλόγες της κόλασης, αλλά κατά πως φαίνεται και ο Διάολος τα θέλει τα μπλούζ του.
Jimi Hendrix
Όταν είσαι μια καλλιτεχνική φυσιογνωμία που για πολλούς, αν όχι όλους, είσαι έννοια συνώνυμη με την κιθάρα και με τα κιθαριστικά σόλο αυτής, τότε προφανώς, αν και έχεις αποχωρήσει από τα εγκόσμια, είσαι πολύ περήφανος για αυτό που άφησες πίσω σου. Βέβαια θα μου πεις, πόσο περήφανος μπορείς να είσαι όταν είσαι η αιτία που υπάρχουν κάτι αυτάρεσκοι τελεμέδες όπως ο Τζο Σατριάνι στον πλανήτη και θα σου πω πως ναι, έχεις ένα δίκιο εκεί. Αλλά στον Τζίμαρο τα συγχωρείς όλα, γιατί έχει γράψει κιθαριστικά τρακόνια που δεν είναι απλά κομμάτια της κιθαριστικής ιστορίας. Είναι ολάκερη η κιθαριστική ιστορία. Και αυτό φτάνει και αφήνει και περίσσεμα.
Janis Joplin
Θα ήταν ντροπή να αφήναμε έξω μια από τις μεγαλύτερες φωνές στην ιστορία της ροκ μουσικής, έστω και αν εμένα ποτέ δεν με τρέλαινε όλο αυτό το φωναχτό χίπικο σκηνικό που αντιπροσώπευε η Τζανισούλα. Ας πάει όμως και το παλιάμπελο, γιατί η γυναίκα δεν είχε φωνή. Είχε ορυχείο μέσα από το οποίο να πούμε και αν μου επιτρέπεται έβγαζε σπάνιο ορυκτό πλούτο. Έλα όμως που εν τέλει το ορυχείο πλημμύρισε από ξύδια και κάπου εκεί τελείωσε η ιστορία της φωνάρας με το μαλλί μέδουσας. Δυστυχώς για εκείνη, σήμερα θεωρείται σημαία της όποιας σκυλοτραγουδίστριας θεωρεί πως το ροκ τραγούδι είναι πρώτα φωνή ορθοπεταλιά να τρίξουν τα παράθυρα και μετά μελωδία. Αλλά δεν τα φταίει αυτή.
