Tα αναξιόπιστα (πλέον) βραβεία Grammy

Έξι μήνες μόνο κράτησε η «βασιλεία» της Ντέμπορα Ντάγκαν ως εκτελεστική διευθύντρια της Αμερικανικής Δισκογραφικής Ακαδημίας (Recording Academy), διοργανώτριας αρχής των βραβείων Grammy. Η Ντάγκαν που είχε αναλάβει την θέση τον περασμένο Αύγουστο, υποσχόμενη να ανανεώσει έναν θεσμό που μοιάζει όλο και πιο παρωχημένος και ταλανιζόταν από μια σειρά «εσωτερικά» σκάνδαλα (ο προηγούμενος Νιλ Πόρτνοου αντιμετωπίζει καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης), «τέθηκε σε διαθεσιμότητα» στις 16 Ιανουαρίου, δέκα μέρες πριν την 62η τελετή, κατηγορούμενη ότι «τραμπούκισε» βοηθό της. Δεν είναι τυχαίο μάλλον ότι λίγο πριν την αποπομπή της είχε υποβάλλει υπόμνημα καταθέτοντας τις έντονες ανησυχίες της για πάσης φύσεως παρατυπίες που είχαν υποπέσει στην αντίληψή της, δηλώνοντας ότι «κάτι σοβαρό τρέχει με την Ακαδημία». Και αμέσως μετά την απόλυση, έσπευσε να υποβάλλει γραπτή διαμαρτυρία στην Επιτροπή Ισότιμων Ευκαιριών Εργασίας (Equal Employment Opportunity Commission). Και το ερώτημα που προκύπτει λίγες ώρες πριν την έναρξη της 62ης τελετής και εν μέσω της σφοδρής κρίσης που μαστίζει τον οργανισμό εδώ και καιρό, είναι το εξής: Πόσο αξιόπιστα μπορούν να είναι τα βραβεία Grammy;

Ή μάλλον: Ήταν ποτέ αξιόπιστα; Το ερώτημα περιφέρεται πολλά χρόνια πριν από τα πρόσφατα σκάνδαλα, και οι αποκαλύψεις της Ντάγκαν φαίνονται απλά να επιβεβαιώνουν τις επικρίσεις όσον αφορά στο κύρος ενός θεσμού που σε μεγάλο βαθμό έχει αποτύχει να παρακολουθήσει την εξέλιξη της ποπ μουσικής. Σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, περίοδο απόλυτης σχεδόν κυριαρχίας του hip-hop στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα, μόνο ένας μη λευκός καλλιτέχνης, ο Bruno Mars, κατάφερε να κερδίσει βραβείο Grammy στην κατηγορία άλμπουμ της χρονιάς.

Δεν είναι λίγοι οι σούπερ σταρ της δισκογραφίας που έχουν εκφράσει στο πρόσφατο παρελθόν την έντονη δυσαρέσκειά τους για τις συντηρητικές και συχνά ακατανόητες επιλογές της Δισκογραφικής Ακαδημίας. Το 2016 ο Frank Ocean αρνήθηκε να υποβάλλει το άλμπουμ του “Blonde” στη λίστα με τα δυνάμει υποψήφια για Grammy άλμπουμ, δηλώνοντας στους New York Times ότι η διαδικασία των βραβείων «μοιάζει να μην εκπροσωπεί τους ανθρώπους που προέρχονται από εκεί που προέρχομαι εγώ». Στην περσινή ομιλία του μετά την αποδοχή του βραβείου καλύτερου «ραπ» τραγουδιού, ο Drake επιχείρησε να υποβαθμίσει τη σημασία τέτοιων βραβείων στο σύγχρονο μουσικό τοπίο, ενώ δύο χρόνια πριν είχε εκφράσει την απορία του για την επικράτησή του στην ίδια κατηγορία με το τραγούδι “Hotline Bling”, ένα τραγούδι που, όπως σημείωνε «δεν έχει καμία σχέση με το ραπ». Ακόμα και ο Kanye West που έχει κερδίσει 21 βραβεία Grammy – κανένα όμως στις μεγάλες κατηγορίες – έχει επιτεθεί κατά καιρούς στον θεσμό με ποικίλους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.  

Κι όμως, τα βραβεία Grammy παραμένουν η πιο σημαντική τελετή μουσικών βραβείων, εν μέρει γιατί δεν έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιο σοβαρό ανταγωνισμό. Τα Βραβεία Αμερικανικής Μουσικής (American Music Awards) βασίζονται στην ψηφοφορία του κοινού, τα Μουσικά Βραβεία του Billboard στις επίσημες πωλήσεις και τα βραβεία του MTV παριστάνουν ότι το MTV εξακολουθεί ως μέσο να έχει κάποιο ειδικό βάρος στη σύγχρονη δισκογραφία. (Γύρω στα 20 εκατομμύρια παρακολούθησαν την περσινή τελετή των βραβείων Grammy στην τηλεόραση, η τηλεθέαση όμως παρουσιάζει σημαντική πτώση τα τελευταία χρόνια στην πιο σημαντική δημογραφική ομάδα, στις ηλικίες δηλαδή από 18 ως 49 ετών).  

Φαινομενικά, η διαδικασία επιλογής των υποψηφίων και των τελικών νικητών, είναι αξιοκρατική, η αλήθεια όμως είναι πολύ πιο σύνθετη και προβληματική. Οι υποψηφιότητες διαμορφώνονται από μια πλειάδα επιτροπών – ειδικά όσον αφορά στις μεγάλες κατηγορίες – η σύνθεση των οποίων παραμένει μυστική. Στην οποία, όπως άφησε να εννοηθεί η Ντάγκαν στο υπόμνημά της, πρόκειται για μια κλειστή «σέχτα» με βασικό κριτήριο τις διασυνδέσεις στα υψηλά κλιμάκια της δισκογραφικής βιομηχανίας.   Με υποψηφιότητες όπως αυτές της Billie Eilish και της Lizzo σε βασικές κατηγορίες, η φετινή τελετή επιχειρεί να σημάνει ένα κλίμα ανανέωσης του θεσμού, αν όμως δεν αλλάξει ριζικά η λειτουργία του θεσμού, οι πιο «προχωρημένοι» εκπρόσωποι της σύγχρονης μουσικής παραγωγής, αναπόφευκτα θα αναζητήσουν άλλες πλατφόρμες, αφήνοντας τα βραβεία Grammy στην ανυποληψία και εν τέλει στην ανυπαρξία.  

Γιατί μας αγγίζει η μουσική που… μας αγγίζει

Τα τραγούδια που μας αρέσουν προκαλούν τη συγκίνηση και τη χαρά μας πολύ πιο γρήγορα από όσo ανοιγοκλείνουμε μία φορά τα μάτια. Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η πρώτη νότα, μία περιοχή του εγκεφάλου που παραμένει ίδια εδώ και εκατομμύρια χρόνια, έχει «καταλάβει» πόσο αγαπά αυτό το κομμάτι και έχει αντιδράσει. Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει μόνο με τα κομμάτια που μας αρέσουν. Και ο καθένας έχει και διαφορετικούς αγαπημένους καλλιτέχνες. «Με αυτή τη μελέτη συμπληρώνουμε ακόμη ένα κομμάτι στο παζλ που εξηγεί γιατί η μουσική είναι τόσο έντονα συνδεδεμένη με το συναίσθημα», λέει στους Times του Λονδίνου ο Ούλριχ Πόμπερ από το Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου (UCL) και ένας από τους υπεύθυνους της μελέτης.

Οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να αναγνωρίσει ένα αγαπημένο τραγούδι μέσα σε μόλις 100 με 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Τα μάτια ανοιγοκλείνουν με ταχύτητα 150 χιλιοστών του δευτερολέπτου. Άρα κάποιες φορές ο εγκέφαλος συλλαμβάνει τον ήχο και δίνει εντολή για διέγερση συναισθημάτων, πριν τα μάτια προλάβουν να ανοιγοκλείσουν. «Αυτό αποδεικνύει πόσο βαθιά στις δομές του εγκεφάλου βρίσκονται μελωδίες», σχολιάζουν. Το ζητούμενο της μελέτης ήταν να διαπιστώσει με πόση ταχύτητα ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται σε ένα γνώριμο μουσικό ήχο και επίσης ποιες είναι οι εγκεφαλικές διεργασίες που συντελούνται εκείνη την στιγμή. Η ομάδα εθελοντών αποτελούνταν από πέντε άνδρες και πέντε γυναίκες στους οποίους δόθηκαν πέντε τραγούδια, τα οποία τους ήταν πολύ γνώριμα.

Στη συνέχεια οι ερευνητές αντιστοίχισαν ένα γνωστό σε κάθε συμμετέχοντα τραγούδι, με μία παρόμοια αλλά άγνωστη σε αυτόν μελωδία. Οι συμμετέχοντες άκουσαν συνολικά 100 δείγματα ήχου (διάρκειας μικρότερης του ενός δευτερολέπτου) από το γνωστό και το άγνωστο τραγούδι με τυχαία σειρά. Συνολικά η ακρόαση διήρκεσε 400 δευτερόλεπτα. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, προκειμένου να καταγράψουν την εγκεφαλική δραστηριότητα και τη μέθοδο της κορημετρίας για τη μέτρηση διαστολής της κόρης του ματιού, η οποία είναι ένδειξη αφύπνισης. Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναγνώρισε του οικείους ήχους μέσα σε 100 χιλιοστά του δευτερολέπτου από την έναρξη της ακρόασης, με το μέσο χρόνο ακρόασης μεταξύ 100 με 300 χιλιοστών του δευτερολέπτου. Η ταχύτητα αναγνώρισης του ήχου εντοπίστηκε από τη διαστολή της κόρης του ματιού, που δείχνει αυξημένη διέγερση λόγω του οικείου ήχου και από την επακόλουθη ενεργοποίηση του φλοιού του εγκεφάλου, ενδεικτική της λειτουργίας ανάκλησης μνήμης. Η ομάδα ελέγχου που άκουγε μόνο άγνωστα κομμάτια, δεν είχε τις ίδιες αντιδράσεις.

Η Μαρία Τσάιτ, καθηγήτρια στο UCL και υπεύθυνη της μελέτης, τόνισε ότι «η έρευνα αυτή δείχνει με ποιον τρόπο οι άνθρωποι αναγνωρίζουν αρκετά γρήγορα τους οικείους ήχους» και τόνισε ότι τα αποτελέσματά της είναι πολύ χρήσιμα στη δημιουργία θεραπευτικών παρεμβάσεων που βασίζονται στη μουσική. «Για παράδειγμα, υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη χρήση μουσικών εφαρμογών σε ασθενείς με άνοια, για τους οποίους φαίνεται ότι η μνήμη της μουσικής διατηρείται καλά, παρά την κατά τα άλλα ανεπαρκή λειτουργία των κέντρων μνήμης», εξηγεί η ίδια.

Νέο τραγούδι του Eminem καταρρίπτει ένα παγκόσμιο ρεκόρ

Όταν το νέο άλμπουμ του Eminem «Music To Be Murdered» κυκλοφόρησε στα μέσα Ιανουαρίου φαίνεται πως κατέρριψε ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Σύμφωνα με το Genius, ο τρίτος στίχος του Eminem στο «Godzilla» έχει τόσο γρήγορο ρυθμό που μπορεί τώρα να φέρει τον τίτλο του γρηγορότερου ραπ τραγουδιού που έχει γραφτεί ποτέ. Ο στίχος έχει διάρκεια περίπου 31 δευτερόλεπτα, περιλαμβάνει 224 λέξεις που περιέχουν 330 συλλαβές, οι οποίες ισοδυναμούν σε 10,65 συλλαβές (ή 7,23 λέξεις) ανά δευτερόλεπτο. Αυτό σημαίνει ότι ο Αμερικανός ράπερ θα μπορούσε να σπάσει το δικό του ρεκόρ. Τον προηγούμενο τίτλο είχε το κομμάτι του 2013 «Rap God», το οποίο περιείχε 157 συλλαβές σε 16,3 δευτερόλεπτα και ισοδυναμεί με 9,6 συλλαβές ανά δευτερόλεπτο. Ο στίχος του «Godzilla» ξεπέρασε επίσης τη συνεργασία του το 2018 με τη Νίκι Μινάζ στο «Majesty», το οποίο περιείχε 123 συλλαβές (ή 85 λέξεις) σε 12 δευτερόλεπτα, με μέσο όρο περίπου 7,08 λέξεις ανά δευτερόλεπτο. Το 11ο άλμπουμ του Eminem, «Music to Be Murdered By», κυκλοφόρησε στις 17 Ιανουαρίου και είναι πολύ κοντά στο να γίνει το 10ο του No 1 στο Billboard 200 chart album, με 280.000 πωλήσεις έως τις 23 Ιανουαρίου.

David Bowie in memoriam: Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Λευκό Δούκα της ροκ

Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τις 10 Ιανουαρίου 2016 που ο απόλυτος χαμαιλέοντας της ποπ σκηνής έφυγε από την ζωή, δύο ημέρες μετά τα 69α γενέθλιά του. Ο Ντέιβιντ Μπάουι θεωρείται ένας από τους πιο πρωτοποριακούς και ταλαντούχους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, καθώς από την αρχή της καριέρας του στη δεκαετία του ’60 γνώρισε την επιτυχία και επηρέασε βαθιά την ποπ κουλτούρα όλα αυτά τα χρόνια.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1972 με το άλμπουμ “The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars”, που τον παρουσίαζε ως έναν εξωγήινο. Δημιούργησε μία καινούρια περσόνα, που ονόμασε Ziggy Stardust. Ήταν μία ανδρόγυνη φιγούρα με φανταχτερά ρούχα και πολύχρωμα μαλλιά. Για τη δεκαετία του ’70, ήταν πράγματι ένας καλλιτέχνης τόσο διαφορετικός, που η κοινωνία της εποχής θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει εξωγήινο.

Πριν όμως φθάσει στην επιτυχία, είχε προηγηθεί σχεδόν μία δεκαετία προσπάθειας και απογοητεύσεων. Μέχρι και το 1967, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, ήταν γνωστός ως Ντέιβιντ Τζόουνς και προσπαθούσε να δημιουργήσει τη δική του καριέρα σε αυτό που αγαπούσε με πάθος. Τη μουσική. Ξεκίνησε ως έφηβος παίζοντας μουσική με φίλους.

Άλλαζε συνέχεια συγκροτήματα, μέχρι να βρει το σχήμα που θα τον ικανοποιούσε. Το 1967 αποφάσισε να κάνει μία ριζική αλλαγή. Ακολούθησε σόλο καριέρα. Πήρε το όνομα του Τζιμ Μπάουι, ενός θρυλικού Αμερικανού πολεμιστή, που είχε δώσει το όνομά του και σε ένα είδος μαχαιριού. Το πρώτο του άλμπουμ απέτυχε παταγωδώς. Ασφαλώς, ο Μπάουι δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Επέστρεψε δύο χρόνια αργότερα, πιο αποφασισμένος από ποτέ. Στις 11 Ιουλίου του 1969, μόλις πέντε μέρες πριν ο άνθρωπος πατήσει πρώτη φορά στο φεγγάρι, κυκλοφόρησε το single, “Space Oddity”, που έγινε τεράστια επιτυχία.

Τρία χρόνια αργότερα, ο Μπάουι επέστρεψε, προκαλώντας σάλο. Έβαψε τα μαλλιά του πορτοκαλί, ντύθηκε με στρας και πολύχρωμες φόρμες και δήλωσε δημοσίως ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Και εκείνη την εποχή δεν ήταν απλό ούτε χωρίς συνέπειες. Κυκλοφορούσε στο δρόμο ντυμένος με φορέματα, προκαλώντας το βλέμμα των περαστικών και τα σχόλια των μήντια. Μία φορά μάλιστα, ένας πολίτης απείλησε να τον πυροβολήσει. Όλος ο κόσμος ασχολούνταν με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Μπάουι.

Ήταν ένα εξαιρετικό διαφημιστικό τρικ, που κέντρισε όλα τα βλέμματα. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος και ο βιογράφος του, Ντέιβιντ Μπάκλι, οι δηλώσεις του περί ομοφυλοφιλίας είχαν περισσότερο ως στόχο να σοκάρουν και να προκαλέσουν τα κοινωνικά ταμπού. Τον ενδιέφερε να πειραματιστεί σεξουαλικά και είχε έρθει σε επαφή με άντρες, αλλά παρέμενε “κρυφά” ετεροφυλόφιλος, όπως είπε κι ο ίδιος. Όπως ήταν φυσικό, οι πωλήσεις του “Ziggy Stardust” ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και τον καθιέρωσαν ως μία από τις πιο πρωτοποριακές και ανατρεπτικές φιγούρες του 20ου αιώνα. Η αιτία όμως δεν ήταν μόνο το διαφημιστικό κόλπο, αλλά και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος.

Επόμενος στόχος ήταν η κατάκτηση της Αμερικής. Εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες το 1974. Αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με τα ναρκωτικά, ενώ ο εθισμός στην κοκαΐνη τον είχε αφήσει σκελετωμένο και με ψυχολογικά προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να φτάσει στην 8η θέση των αμερικάνικων chart με το άλμπουμ “David Live” και ένα χρόνο αργότερα, να γοητεύει το Αμερικάνικο κοινό με το άλμπουμ “Young Americans”. Ο ήχος του Μπάουι άλλαξε, καθώς επηρεάστηκε απ’ τους funk και soul ήχους της Αμερικής και το κοινό αντέδρασε πολύ θετικά.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο Μπάουι ήταν ένας παγκόσμιος σούπερ σταρ. Το 1976, μεταμορφώθηκε σε έναν “Άσπρο Δούκα”. Ήταν η καινούρια περσόνα του Μπάουι, ο οποίος είχε πια χάσει τον έλεγχο με τα ναρκωτικά. Αρνήθηκε να καθυστερήσει την προβολή μιας ζωντανής συνέντευξης, αν και ο Ισπανός δικτάτορας Φράνκο είχε μόλις πεθάνει και το κανάλι ήθελε να εστιάσει σε αυτό. Όταν βγήκε στους δέκτες, δυσκολευόταν ακόμα και να μιλήσει. Προκάλεσε αντιδράσεις όταν έκανε δηλώσεις υπέρ του φασισμού και του Χίτλερ, ενώ κατηγορήθηκε ότι έκανε δημοσίως τον χαιρετισμό των Ναζί. Όπως δήλωσε αργότερα: “Ήμουν τελείως τρελός. Με ένοιαζε μόνο η μυθολογία. Όλο αυτό το πράγμα με τον Χίτλερ… ήταν λες και ανακάλυψα τον βασιλιά Αρθούρο”.

Προς το τέλος της δεκαετίας, ο Ντέβιντ Μπάουι είχε εγκατασταθεί στη Γερμανία, είχε αρχίσει να απομακρύνεται απ’ τα ναρκωτικά και η μουσική του απέκτησε έναν πιο μίνιμαλ ήχο. Δημιούργησε τη λεγόμενη “Τριλογία του Βερολίνου”, η οποία απέσπασε θετικές κριτικές. Η δεκαετία του ’80 σημαδεύτηκε από την επιστροφή του “Major Tom”, του ήρωα του Space Oddity”, με το τραγούδι “Ashes to Ashes”.

Η θεατρικότητα του Μπάουι βρήκε διέξοδο στο θεατρικό σανίδι, όταν πρωταγωνίστησε στο Broadway ως ο “Άνθρωπος Ελέφαντας”. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο Μικ Τζάγκερ, η Τίνα Τέρνερ και οι Queen, στο αξέχαστο “Under Pressure”. Το 1989 εγκατέλειψε τη σόλο καριέρα, για να γίνει μέλος του συγκροτήματος “Tin Machine”, με το οποίο κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, τα οποία πέρασαν απαρατήρητα.

https://www.youtube.com/watch?v=VpdHMaccjw4

Το 1990, μέσω κοινών φίλων, γνώρισε το τοπ μόντελ, Ιμάν. “Σκεφτόμουν πώς θα ονομάσουμε τα παιδιά μας απ’ τη νύχτα που γνωριστήκαμε. Ήταν ακαριαίο”, δήλωσε αργότερα ο Μπάουι. Παντρεύτηκαν το 1992, απέκτησε μία κόρη, την Αλεξάντρια και ήταν μαζί μέχρι και τον θάνατό του. Τη δεκαετία του ’90, ο ήχος του εμφάνισε έντονες επιρροές από την ηλεκτρονική και τέκνο μουσική. Μετά από περιοδείες με το συγκρότημα “Nine Inch Nails”, επέλεξε να μείνει στο παρασκήνιο και να αναλάβει τη θέση του παραγωγού, για καλλιτέχνες όπως ο Λου Ριντ και ο Ίγκι Ποπ.

Το 2004, έπαθε καρδιακή προσβολή και χρειάστηκε επέμβαση. Ανακοίνωσε ότι θα αποσυρόταν για ένα διάστημα για λόγους υγείας. Σταδιακά, μετατρεπόταν σε έναν “ήρεμο οικογενειάρχη”. Η εικόνα του δεν είχε καμία σχέση με την περσόνα του Ziggy Stardust και τις έξαλλες εμφανίσεις που τον έκαναν γνωστό. Τα χρόνια, οι καταχρήσεις, η φυσιολογική φθορά, τον ηρέμησαν. Φωτογραφιζόταν να περπατά στο πάρκο ντυμένος με τζιν και φορώντας γυαλιά πρεσβυωπίας.

Το 2006, σε ηλικία 59 ετών, βραβεύτηκε για τη προσφορά του στη μουσική και έδωσε την τελευταία ζωντανή συναυλία σε φιλανθρωπική εκδήλωση στη Νέα Υόρκη. Επανεμφανίστηκε πολλά χρόνια αργότερα, το 2013 με το άλμπουμ “The Next Day”. Το κοινό το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό και σκαρφάλωσε αμέσως στη δεύτερη θέση των chart. Ο Μπάουι ωστόσο επέμενε να μένει μακριά από τις κάμερες. Στις 7 Ιανουαρίου του 2016, την ημέρα των γενεθλίων του, κυκλοφόρησε το καινούριο του άλμπουμ, «Blackstar» το οποίο αποτελεί και το κύκνειο άσμα του. Ο Ντέιβιντ Μπάουι άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 69 ετών περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του, μετά από μια θαρραλέα, 18μηνη μάχη με τον καρκίνο.

Μπαράκ Ομπάμα: Προτείνει τα βιβλία και τα τραγούδια του 2019

Ο Μπαράκ Ομπάμα ανήρτησε στο twitter την λίστα με τα αγαπημένα του βιβλία και τραγούδια για το 2019. Πρόκειται για μια παράδοση που ξεκίνησε ο ίδιος ως πρόεδρος των ΗΠΑ και την συνεχίζει έκτοτε.Φέτος, η λίστα με τα 19 αγαπημένα του αναγνώσματα, συμπεριλαμβάνει λογοτεχνικά βιβλία, δοκίμια, όπως επίσης και οικονομικά πονήματα.

View image on Twitter
View image on Twitter

Σε ότι αφορά τα αγαπημένα του τραγούδια για το 2019, ο Μπαράκ Ομπάμα επισημαίνει ότι κάποια από αυτά θα μπορούσαν να μας συνοδέψουν σε μια οδηγική εκδρομή ή στη διάρκεια της γυμναστικής.

View image on Twitter

Forbes: Αυτοί είναι δέκα πιο πλούσιοι τραγουδιστές της δεκαετίας

Tο περιοδικό «Forbes» δημοσίευσε μία λίστα τους πλουσιότερους μουσικούς και τραγουδιστές της δεκαετίας, αναφορικά με τα έσοδα τους από το 2010. Στην κορυφή βρίσκεται ο μεγιστάνας της hip-hop, Dr. Dre, με περιουσία 950 εκατομμύρια δολάρια.

Οπως σημειώνει το «Forbes», ο Dr. Dre δεν κυκλοφόρησε άλμπουμ από το 2015, δεν έχει κάνει περιοδεία από την αλλαγή της χιλιετίας και το τελευταίο κομμάτι του κυκλοφόρησε το 2009, όταν συνεργάστηκε για το «Crack a Bottle» του Eminem. Ωστόσο, ο υπερπαραγωγός της hip-hop εξακολουθεί να είναι στην κορυφή της λίστας αυτήν τη δεκαετία με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Συγκεκριμένα, το μερίδιο 20% του Dre στην Beats αποκτήθηκε από την Apple το 2014 έναντι 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Άλλα αξιοσημείωτα ονόματα στον κατάλογο είναι η Taylor Swift, στη δεύτερη θέση με 825 εκατομμύρια δολάρια, ακολουθούμενη από την Beyoncé με 685 εκατομμύρια δολάρια. Και οι δύο τραγουδίστριες αποκόμισαν κέρδη από περιοδείες, άλμπουμ και συνεργασίες χορηγιών πολλών εκατομμυρίων δολαρίων με πολύ γνωστά brands.

Η λίστα των δέκα πλουσιότερων μουσικών καλλιτεχνών της δεκαετίας:

  1. Dr. Dre – 950 εκατομμύρια δολάρια
  2. Taylor Swift – 825 εκατομμύρια δολάρια
  3. Beyoncé – 685 εκατομμύρια δολάρια
  4. U2 – 675 εκατομμύρια δολάρια
  5. Diddy – 605 εκατομμύρια δολάρια
  6. Elton John – 565 εκατομμύρια δολάρια
  7. Jay-Z – 560 εκατομμύρια δολάρια
  8. Paul McCartney – 535 εκατομμύρια δολάρια
  9. Katy Perry – 530 εκατομμύρια δολάρια
  10. Lady Gaga – 500 εκατομμύρια δολάρια

To Κλαμπ των 27: Διάσημοι μουσικοί που πέθαναν στην «καταραμένη» αυτή ηλικία

Λένε ότι σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση, αλλά έστω κι έτσι, το να κάθεσαι και να ψάχνεις μια κάποια συμπαντικά ουσιαστική σειρά από σημαδούρες για να ενώσεις τα άτομα που απαρτίζουν το περίφημο «κλαμπ των 27» φαντάζει παντελώς ηλίθιο. Εντούτοις, καθαρά ως μια ετικέτα που ορίζει ένα ατυχές στην κατάληξή του σύνολο ανθρώπων, το κλαμπ των 27 κρατάει μέσα του ένα συγκλονιστικό καλλιτεχνικό πλούτο. Μια σειρά από μουσικές φυσιογνωμίες που –άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο- άφησαν έντονα σημάδια στις σελίδες της μουσικής ιστορίας και που έστω και αν αποχώρησαν από τα εγκόσμια στο 27ο έτος της ζωής τους, συνεχίζουν να επηρεάζουν την εξέλιξη και μορφολογία της σύγχρονης μουσικής.

Pete De Freitas (Echo and the Bunnymen)

Μια ιδιαίτερα υποτιμημένη απώλεια στον χώρο της μουσικής, ο Πήτερ Λουίς Βίνσεντ Ντε Φρέητας αποτέλεσε τον ντράμερ των Echo and the Bunnymen, του συγκροτήματος που ηγείται μέχρι και τώρα ο πολύς Ίαν Μακάλοκ. Παρά το γεγονός ότι έπαιξε κομβικό ρόλο στην διαμόρφωση του ήχου του συγκροτήματος, για τους περισσότερους το όνομά του πλέον αποτελεί μια απλή αναφορά, ανίκανη να «σπάσει» την σύνδεση της μπάντας με τον πασίγνωστο και κυκλοθυμικό αρχηγό της. Για τον ίδιο τον Μακάλοκ βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. «Εξακολουθεί να λείπει ένα μεγάλο κομμάτι. Και είναι μεγάλο κομμάτι, από αυτά που δεν σου επιτρέπουν να είσαι ποτέ πια ολόκληρος, ό,τι και να κάνεις. Φυσικά και θα ήθελα ο Πητ να είναι μαζί μας. Έτσι άλλωστε, δεν θα νιώθαμε ότι κάτι λείπει τόσο έντονα». Τα λόγια αυτά αποτυπώθηκαν το 1997, όταν ο ίδιος και τα εναπομείναντα μέλη των Bunnymen επανενώθηκαν. Enough said.

Amy Winehouse

H πιο πρόσφατη προσθήκη στην «λέσχη» και μια από τις πιο πολυδιαφημισμένες περιπτώσεις μουσικού τα τελευταία χρόνια, η Αγγλίδα όπως όλοι ξέρουν πλέον, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα προσωπικά της προβλήματα και έγινε μέλος αυτού του ιδιαίτερου κλαμπ, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Αγαπημένο θέμα των παπαράτσι που λάτρευαν να καταγράφουν την ζωή της, καθώς αυτή κατέρρεε ένα κομμάτι την φορά, άφησε πίσω της δύο δισκογραφικές δουλειές όλες κι όλες, αλλά θεωρείται –και δίκαια- ο βασικός λόγος για το retro revival της τελευταίας δεκαετίας. Σαν όρος απεχθής βεβαίως βεβαίως, αλλά αφού θύμισε σε κάποιους εποχές και μουσικές με απείρως περισσότερη ποιότητα, τότε συμφωνούμε και ευχαριστούμε.

Richey Edwards (The Manic Street Preachers)

Αν και ποτέ δεν επισημοποιήθηκε ο θάνατός του, καθώς το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ, ο άνθρωπος που με την εξαφάνιση του, έριξε μια βαριά σκιά μυστηρίου πάνω από την Αγγλική σκηνή της δεκαετίας του 90, αξίζει και με το παραπάνω την θέση του εδώ. Θεωρείται βασικός υπεύθυνος για την μουσική και στιλιστική κατεύθυνση των Preachers στο ξεκίνημά τους –που καμία σχέση δεν είχε με την «μελιστάλαχτη» συνέχεια της καριέρας τους- και όπως αποδέχονται και τα ίδια τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας, τίποτα δεν ήταν πια ποτέ το ίδιο μετά την εξαφάνιση του Ρίτσι. Ούτε σε δυναμική, ούτε στην ικανότητα της μπάντας να προκαλεί.

Kurt Cobain (Nirvana)

Κάθε φορά που καλούμαι να γράψω κάτι για τον Κερτ Κομπέην μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο. Έχουν ειπωθεί τόσα μα τόσα γι’ αυτόν, τα περισσότερα υπερβολικά λόγω συναισθηματικής τύφλωσης, που πλέον θαρρώ ότι ανήκει σε μια κατηγορία ανθρώπων, καλλιτεχνών, προβληματικών ψυχών, διαλέχτε ένα που σας κάνει, που είναι αδύνατον πλέον να δεις την ουσία που κρύβεται πίσω από το περίβλημα μιας δεδομένης θεοποίησης που τον περιβάλει. Το σίγουρο είναι, έχοντας ακούσει την δισκογραφία του, πως δεν ήταν αυτό που λέμε εμείς οι βλάχοι one trick pony και θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να υπήρχε ακόμα στο κουρμπέτι, έτσι ώστε να παρακολουθήσουμε την εξελικτική του πορεία μετά το grunge. Δυστυχώς όμως, μένουμε με τις υποθέσεις μας και με την αιώνια σεναριολογία περί αυτοκτονίας και δολοφονίας. Και δεν του αρμόζει κάτι τέτοιο.

Jim Morrison (The Doors)

Παρόμοια περίπτωση με τον Κομπέην σε επίπεδο θεοποίησης, η παρουσία και μόνο του Μόρισον, ήταν αρκετή για να τον αναγάγει σε έναν από τους θεούς της μουσικής που υπηρετούσε. Θεατρικότατος, λαλίστατος, ουδέποτε συμφιλιωμένος με την αλήθεια και την λογική του με-ρωτάς-κάτι-σου-απαντώ, παραμένει ένα σύμβολο του rock n roll lifestyle, μια πολύ μεγάλη φωνή, αλλά σίγουρα όχι μια εξίσου σημαντική με τα προαναφερθέντα ποιητική δύναμη. Ας είναι όμως, η φιγούρα του Τζιμ σίγουρα δικαιολογεί την υπερβολή της θετικότητας προς το έργο του, πόσο μάλλον όταν οι πρώην συνεργάτες του απέδειξαν με την εκτρωματική αναβίωση των Doors, ότι they really, REALLY didn’t get it. Για τον θεό δηλαδή, βγήκαν στην σκηνή όταν είχαν έρθει εδώ χάμω με φανέλες της εθνικής Ελλάδας. Πάλι καλά που δεν φορέσανε τσαρούχια δηλαδή.

Robert Johnson

Κατά την ταπεινή μου προσωπική άποψη, ο μάστορας των μπλούζ Ρόμπερτ Τζόνσον, είναι αυτός που έχει μπερδέψει πιο επιτυχημένα την πραγματικότητα με τον ροκ εν ρολ μύθο. Αν πιστέψει κανείς λοιπόν την εν λόγω μουσική μυθολογία, τότε θα πρέπει να αποδεχτεί ότι ο μαύρος μπλουζίστας πούλησε την ψυχή του στον διάβολο με αντέλλαγμα την πλήρη γνώση και μαεστρία της μουσικής που τόσο ποθούσε να μάθει. Ο Διάβολος λοιπόν και όχι η στρυχνίνη στο ουίσκι του – το φαρμάκι δηλαδή που χρησιμοποίησε ένας απατημένος σύζυγος για να εκδικηθεί τον Τζόνσον όταν αυτός του έφαγε το «αίσθημα»- σκότωσε τον μουσικό. Η ψυχή του άλλωστε είχε πουληθεί, απλά ο Βελζεβούλ θέλησε να πάρει στα χέρια του τα συμφωνηθέντα μια ώρα αρχύτερα. Διότι καλά και τα αιώνια βασανιστήρια και οι αιώνιες φλόγες της κόλασης, αλλά κατά πως φαίνεται και ο Διάολος τα θέλει τα μπλούζ του.

Jimi Hendrix

Όταν είσαι μια καλλιτεχνική φυσιογνωμία που για πολλούς, αν όχι όλους, είσαι έννοια συνώνυμη με την κιθάρα και με τα κιθαριστικά σόλο αυτής, τότε προφανώς, αν και έχεις αποχωρήσει από τα εγκόσμια, είσαι πολύ περήφανος για αυτό που άφησες πίσω σου. Βέβαια θα μου πεις, πόσο περήφανος μπορείς να είσαι όταν είσαι η αιτία που υπάρχουν κάτι αυτάρεσκοι τελεμέδες όπως ο Τζο Σατριάνι στον πλανήτη και θα σου πω πως ναι, έχεις ένα δίκιο εκεί. Αλλά στον Τζίμαρο τα συγχωρείς όλα, γιατί έχει γράψει κιθαριστικά τρακόνια που δεν είναι απλά κομμάτια της κιθαριστικής ιστορίας. Είναι ολάκερη η κιθαριστική ιστορία. Και αυτό φτάνει και αφήνει και περίσσεμα.

https://www.youtube.com/watch?v=fe82eYRjiBU

Janis Joplin

Θα ήταν ντροπή να αφήναμε έξω μια από τις μεγαλύτερες φωνές στην ιστορία της ροκ μουσικής, έστω και αν εμένα ποτέ δεν με τρέλαινε όλο αυτό το φωναχτό χίπικο σκηνικό που αντιπροσώπευε η Τζανισούλα. Ας πάει όμως και το παλιάμπελο, γιατί η γυναίκα δεν είχε φωνή. Είχε ορυχείο μέσα από το οποίο να πούμε και αν μου επιτρέπεται έβγαζε σπάνιο ορυκτό πλούτο. Έλα όμως που εν τέλει το ορυχείο πλημμύρισε από ξύδια και κάπου εκεί τελείωσε η ιστορία της φωνάρας με το μαλλί μέδουσας. Δυστυχώς για εκείνη, σήμερα θεωρείται σημαία της όποιας σκυλοτραγουδίστριας θεωρεί πως το ροκ τραγούδι είναι πρώτα φωνή ορθοπεταλιά να τρίξουν τα παράθυρα και μετά μελωδία. Αλλά δεν τα φταίει αυτή.

Για 184 χιλιάδες δολάρια πουλήθηκαν τα γυαλιά του Τζον Λένον

Στην τιμή των 137.000 αγγλικών λιρών (γύρω στα 184.000 δολ.), πουλήθηκαν τα γυαλιά ηλίου του Τζον Λένον, σε δημοπρασία του οίκου Sotheby’s στο Λονδίνο.Ο Τζον Λένον τραγουδιστής των θρυλικών Beatles, ο οποίος δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 8 Δεκεμβρίου του 1980 είχε ξεχάσει τα γυαλιά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του Ρίνγκο Στάρ, μέλους του συγκροτήματος το 1968.

Τα γυαλιά πουλήθηκαν από τον Άλαν Χέρινγκ, ο οποίος εργαζόταν ως οδηγός για τον Ρίνγκο Σταρ. Σε επιστολή του που δημοσιεύθηκε από τον οίκο δημοπρασιών ανέφερε: «Είχα πάρει τον Τζον, τον Ρίνγκο και τον Τζορτζ (Χάρισον) στη Μερσέντες του Ρίνγκο και τους πήγαινα στο γραφείο. Όταν βγήκε ο Τζον διαπίστωσα ότι άφησε τα γυαλιά ηλίου στο πίσω κάθισμα και ότι ένας φακός και ένας βραχίονας ήταν σπασμένοι. Ρώτησα τον Τζον αν ήθελε να τα επιδιορθώσω και να του τα επιστρέψω και μου είπε να μην ανησυχώ, ότι ήταν μόνο για φιγούρα. Δεν τα έφτιαξα ποτέ. Τα κράτησα όπως τα άφησε ο Τζον».

Ο Χέρινγκ εργαζόταν αρχικά για τον Χάρισον και αργότερα για τον Ρίνγκο Σταρ. Όπως εξήγησε την εποχή εκείνη είχε παρακολουθήσει τις ηχογραφήσεις των Beatles για τα άλμπουμ ‘White Album’, ‘Abbey Road’ και ‘Let It Be’ και ήταν υπέροχη περίοδος, που ήταν κοντά τους. Το 1966, στον Τζον Λένον δόθηκε ένα ζευγάρι στρογγυλά γυαλιά για να προετοιμαστεί για τον ρόλο του στην ταινία του Ρίτσαρντ Λέστερ, “How I Won the War”. Γρήγορα έγιναν συνώνυμα με την εικόνα του και αργότερα το όνομά του.

Τα χειρότερα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια όλων των εποχών

Προφανώς ο καθένας από μας έχει την δική του λίστα, αλλά λίγοι μπορούν να αρνηθούν ότι τα παρακάτω Χριστουγεννιάτικα κομμάτια δεν ανήκουν στα χειρότερα εορταστικά, και όχι μόνο, όλων των εποχών.

«Τούλι για το Χριστούλη», Καίτη Γαρμπή 

Η Καιτούλα, έχοντας βρει τι θα πει στον Καζανόβα και έχοντας κάνει τα κουμάντα της με το φαντασματάκι, αποφασίζει να βγει στη γύρα και να βρει λίγο τούλι για το Χριστούλη.

«The Christmas song», Alvin and the Chipmunks

Μπορεί να μη σας λέει κάτι ως τίτλος, αλλά σίγουρα το έχετε ακούσει. Τα αχώνευτα ζωάκια από τη σειρά Alvin and the Chipmunks προσφέρουν ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι σε συχνότητες που σπάνε βάζα, παράθυρα και νεύρα σε απόσταση χιλιομέτρων.

«What Can You Get a Wookiee for Christmas (When He Already Owns a Comb)?», The Star Wars Christmas Album 

Ένα ανεξήγητο δημιούργημα: ένας δίσκος με ρομποτικές φωνές (βλέπε C3PO και R2D2) που λαλάνε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ικανό να σε κάνει να μισήσεις οτιδήποτε συνδέεται με τον Πόλεμο των Άστρων.

«Fairytale of New York», The Pogues 

Αν υπάρχει ένα τραγούδι που εγγυάται ότι οι καλεσμένοι στο γιορτινό τραπέζι θα αυτοκτονήσουν, είναι αυτό το έπος στον κατεστραμμένο έρωτα από την αλκοολική παρέα του Shane McGowan. 

«Christmas with the Devil», Spinal Tap 

Αυτό το κομμάτι είναι ικανό να κάνει όλα τα παιδιά της γειτονιάς να έχουν αγιοβασιλιάτικους εφιάλτες.

«Οι καμπάνες χτυπούν», ONE 

Κανονικά, σύσσωμη η ελληνική κοινή γνώμη θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε περιλάβει τους ONE και τους δημιουργούς τους με τα γιαούρτια. Αν όχι για τίποτε άλλο, τότε σίγουρα για αυτό το άθλιο κομμάτι, είτε ως διασκευή, είτε το original.

 «Jesus Was Nothing But a Jew»,  Vaginal Jesus 

Το πιο άθλιο κομμάτι που θα μπορούσε να ντύσει ΠΟΤΕ τα Χριστούγεννα – και, εδώ που τα λέμε, οποιαδήποτε χριστιανική εορτή. Είναι ασύλληπτο ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά, αφού υπάρχει, παίρνει δικαιωματικά τη θέση του σε αυτή τη λίστα. Δικαιολογημένα μάλλον, το έχουν «κατεβάσει» από το YouTube.

«Φέτος τα Χριστούγεννα», Stan

Ο Stan είναι ο Έλληνας Τζάστιν Μπίπερ με τον ίδιο τρόπο που η Άννα η Βίσση η Ελληνίδα Μαντόνα. Εδώ νιαουρίζει με την χαρακτηριστική του ελληνοαγγλικοσουριναμέζικη προφορά ένα τραγούδι που είναι αρκετό για να δικαιολογήσει διαδηλώσεις με αίτημα την κατάργηση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών. 

«Mistletoe», Justin Bieber 

Και από τον Έλληνα Μπίμπερ, στον κανονικό, μ’ ένα εξίσου τραγικό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι, πραγματικά ενοχλητικό όσο λίγα. To ότι το έχουν δει σχεδόν 300.000.000 άνθρωποι είναι ενδεικτικό του ότι οδεύουμε στην καταστροφή.

Bonus:

«Holiday», Scorpions 

Φυσικά και γνωρίζουμε ότι δεν είναι χριστουγεννιάτικο, αλλά οι  Scorpions είναι μια διαχρονικά εφιαλτική μπάντα, και μπορούμε να το εντάξουμε στην κατηγορία «Χριστουγεννιάτικες διακοπές». 

Marie Fredriksson: Πέθανε η τραγουδίστρια των Roxette

Πέθανε η τραγουδίστρια των Roxette, Μαρί Φρέντρικσον (Marie Fredriksson), όπως μεταδίδουν σουηδικά ΜΜΕ. Η τραγουδίστρια πέθανε στα 61 της χρόνια και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, τα τελευταία χρόνια πάλευε με μακρά ασθένεια. Το 2002 μάλιστα είχε αντιμετωπίσει και όγκο στο κεφάλι. Η Σουηδική εφημερίδα Express ανέφερε ότι την διάσημη τραγουδίστρια των Roxette θρηνούν ο άντρας της Mikael Bolyos και τα δυο της παιδιά. «Με μεγάλη μας λύπη πρέπει να ανακοινώσουμε ότι ένας από τους σπουδαιότερους και πιο αγαπητούς καλλιτέχνες “έφυγε”. Η Marie Fredriksson πέθανε το πρωί της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου από μία προηγούμενη αρρώστια της» έγραψε η οικογένεια στη δήλωση.